ثابت شده است که عسل حاصله از بعضی گیاهان برای انسان سمی بوده و ایجاد مسمومیت و عوارضی از قبیل استفراغ، سرگیجه و عدم تعادل می نماید، چون حاوی نوعی گلوکزید مسموم کننده است.
این نوع عسل ها برای خود زنبور سمی نبوده و زنبوران آن را به راحتی مصرف می کنند.
در مناطقی که گیاهان سمی می رویند و زنبوران عسل جمع آوری می کنند ، زنبوران می توانند از این مناطق برای تولید موم و بچه کندو استفاده نمایند.
گیاهانی نیز وجود دارد که نوش و گرده تولیدی آنها برای زنبور عسل سمی است و عسل حاصل از آن برای انسان نیز مسموم کننده است.
مطالعات گوناگون نشان داده اند که عسل حاصل از شهد گیاهان زهری، مانند: بنکدانه، گل انگشتانه خرزهره، شوکران، گل پنجه اعلى و غیره هرگز برای آدمی زهرناک نیستند.
نوعی گیاه که عسل تهیه شده از آن انسان را مسموم می کند، نهالی است موسوم به Chama edaphne calyeulata moench که این نوع عسل اگر چه برای انسان مضر هستند و خوردن آن عوارضی مانند: استفراغ، سرگیجه و درد شدید معده ایجاد می کند، ولی در خود زنبور کوچکترین تأثیری نداشته، به طوری که می تواند مورد مصرف زمستانی او قرار بگیرد.
عسلی که بوییدن آن تولید عطسه می کند و یا نوشیدنش سکر و مستی می آورد و چشیدنش گلو را می سوزاند این نوع عسل ها مسموم کننده هستند و برای تغذیه مناسب نمی باشد.
ثابت شده است که عسل سمی از سم موجود در شهد گل های آزاله و گل صدتومانی به وجود می آید. خوراندن ۱۰ گرم عسل سمی به خوکچه های آزمایشی باعث لرزش فک، استفراغ و تشنج شده، در حالی که خوراندن ۱۴ گرم از آن به سایر حیوانات باعث مرگ آنها می گردد.
سم موجود در عسل پایدار نبوده و در صورت نگهداری طولانی مدت عسل، حتی در شرایط عادی از سمیت آن کاسته می شود.
