طبق تعاریف موجود در کشورهای پیشرفته و کشور ما (ایران)، عسل به شهد گل ها اطلاق می شود که زنبور عسل پس از تغذیه از گیاهان مختلف آن را ساخته باشد. حال اگر زنبوری به جای شهد گل ها از قند سفید یا شکر استفاده کند، فرآورده آن را نمی توان عسل طبیعی نامید.

زنبوران عسل دارای نیروی ذاتی هستند که گل های مفید را از غیر مفید تشخیص می دهند، آنها با علاقه فراوان سراغ تمام گیاهان طبی و گل های شفابخش می روند و عصاره این گل های قشنگ و مفید را گرفته و به بهترین شکل در اختیار ما قرار می دهند. این عسل کاملا طبیعی و سرشار از مواد غذایی و حیات بخش بوده و می تواند عمده نیازهای غذایی را برطرف کند، زیرا که تمام عناصر و املاح و ویتامین های را که گل فراهم می کند و زنبور می پروراند و آن را قابل جذب در خون می سازد را دارا می باشد.

به درستی معلوم نیست که یک کلنی زنبور عسل، برای ادامه زندگی در طول سال به چه مقدار عسل نیاز دارد. اما در عمل، از یک کلنی نسبتا خوب، سالانه حدود ۴۵ کیلوگرم عسل مازاد بر نیاز کلنی برای زنبوردار قابل برداشت است البته نه در میانگین شرایط ایران، زیرا میانگین تولید عسل شهد به ازای هر کندو در ایران حدود ۱۰ کیلوگرم یا کمتر است. به طور کلی توصیه می شود که در هر زمان از سال، ۷ تا ۹ کیلوگرم عسل درون کلنی و در اختیار زنبورها قرار داده شود.

بیشتر زنبورداران چند شان عسل را از پاییز برای تغذیه بهاره ذخیره می کنند و این آسان ترین راه غذا دادن به زنبورها است و عسل مرغوب ترین غذایی است که میتوان در اختیار زنبورها قرار داد.

متناسب با رنگ عسل

عسل بی رنگ مانند: عسل اقاقیا

عسل زرد مانند: عسل اسپرس

عسل قرمز مانند: عسل آویشن

عسل هایی متناسب با زمان تولید

الف) عسل بهاره

مانند: عسل مرکبات و عسل اقاقیا و درختان میوه که زنبور داران در اوایل بهار جمع آوری می کنند.

ب) عسل پاییزه

که تولید آن از اواسط تابستان تا اوایل پاییز صورت می گیرد.

عسل چند گل

زنبورداران شهد را از روی چندین گل جمع آوری می کنند،

مانند: عسل کوهستان، عسل مرکبات و انواع درختان مثمر و غیر مثمر